Ամանեջ

Սևակի մեծապես սիրված ու գնահատված պոեզիային զուգահեռ գրված ու, ցավոք, անավարտ այս արձակ էջերը «բանաստեղծի արձակ» չեն, վիպասանի արձակ են, բայց հաճելիորեն խաղացկուն, նուրբ հեգնանքով — հայ վեպի ավանդներին հավատարիմ, բայց և նորացման նոր փուլ նախանշող։
Վեպը հրատարակվում է ըստ հեղինակի արխիվի։